Who knew?

De laatste tijd is mijn enthousiasme helemaal terug, het giert door mijn hele lichaam dus ik kan er niet meer omheen; ik móét weer een nieuwe blog schrijven. 

Eigenlijk voel ik me de laatste tijd dubbel, want het einde begint langzaam in zicht te komen. Maar, hier ga ik nu nog niks over schrijven. Dat is iets voor over een paar weken. 

Vorige week zondag zijn Anke en ik gaan jetskiën. Superrrrvet maar levengevaarlijk met golven van zeker twee meter. Het lijkt wel alsof er een racket in je kont gestopt wordt en je naar voren vliegt. Anke en ik hadden afgewisseld met gas geven en besturen en ja toen ik aan de beurt was, gebeurde datgene waar ik bang voor was. Natuurlijk voelde ik me stoer en wilde ik vol gas geven, maar dat hebben we wel geweten. We vlogen een golf van twee meter omhoog en ik kreeg zoveel zeewater in mijn ogen dat ik ze dichtdeed en tegelijkertijd was het stuur zo glad dat ik het per ongeluk los liet. We vlogen minstens nog twee meter de lucht in en vielen naar rechts terwijl de jetski rechtsaf ging. Jeee wat een val! ’s Avonds zijn we voor het eerst met Anke gaan stappen en wel bij Wet&Wild. Gelukkig was het een super geslaagde avond met fijne muziek en veel gelach! 

Maandag stond Grote Knip eigenlijk op de planning, maar we besloten om toch weer naar Jan Thiel te gaan. Heerlijk gezond. Ik moet wel vermelden dat ik het water tegenwoordig wel erg koud vind om in te zwemmen. Geef mij maar de lekkere zon, het liefst zonder wolkje die vol op mijn koppie schijnt. Lekker die warmte en dan nog te bedenken dat je daar lekker bruin van wordt :) Wat een feest. De volgende dag zijn we ’s ochtends naar Punda geweest om nog souvenirs te kopen. Daarna had Anke haar koffer verder ingepakt en zijn Deb, Lieke en ik haar gaan wegbrengen naar Hato. Daar ging ze dan; weer terug naar het verschrikkelijke Nederland. Ik had het best moeilijk met de gedachte dat ik binnenkort zelf hier sta om te vertrekken wat nu mijn thuis is geworden. Ja, deze middag/avond had ik besloten om zéker te kijken of ik nog minimaal 1,5 maand kon blijven. 

Natuurlijk stond de kapper ook nog op de planning. Ik twijfelde al ruim een jaar of ik één kant zou laten opscheren of niet, maar uiteindelijk heb ik het tóch gedaan en ik heb er totaal geen spijt van. Ik krijg gelukkig ook alleen maar positieve reacties. Vanuit Nederland, maar ook van de lokale bevolking en mensen die ik hier heb leren kennen. Dat is dan extra fijn. ’s Avonds zijn we ter afscheid van Lieke naar Tu Tu Tango geweest. Een avond met dans, drank en dans. En drank. 

Donderdag was weer een stagedag. Ik kan me moeilijk voorstellen dat er een periode is geweest dat ik zeven, jawel ZEVEN dagen stage liep. En nu nog maar twee dagen per week. Wat we ’s avonds hebben gedaan weet ik niet meer. Ik begin echt last te krijgen van alzheimer. Maar dan light. Serieus. Ik lieg eigenlijk, ik begin er geen last van te krijgen, maar het speelt al ruim twee jaar bij mij. Natuurlijk kan het ook zo zijn dat ik gewoon niet genoeg aandacht besteed aan wat ik doe en dat ik het vervolgens vergeet/niet kan onthouden. Het kan er ook mee te maken hebben dat ik nogal een dromer ben. Wie weet, ik zal er nooit achter komen. 

En dan zijn we alweer bij vrijdag. Waarom gaat de tijd zo belachelijk snel? ’s Ochtends zijn Deb en ik boodschappen gaan doen en kort daarna zijn we naar Papagayo gereden om haar werkkleding te halen. Toen we weer thuis waren hebben we ons direct omgekleed en zijn we naar het Holiday Inn hotel gegaan. We zouden daar op het strand gaan chillen met Kirk, maar hij nam iemand mee; extra gezellig. ’s Avonds zijn we gaan stappen bij Bermuda. Ontzettende leuke avond! Maar, zoals na bijna elke stapavond, moest ik ook zaterdag weer naar stage. Gelukkig had ik het deze keer minder zwaar dan donderdag. Natuurlijk zijn we ’s avonds ook nog even de deur uitgegaan. Even een kijkje genomen bij Wet&Wild, maar op zaterdag is dat zeker níét the place to be. Trust me. Na een uur gingen we dan ook weer richting huis. Niks uitgegeven, maar wel even weggeweest. 

En dan komen we bij zondag. Zondag zondag zondag. Uhhhh. O ja! Strand! En nu alweer hetzelfde verhaal, wat ik ’s ochtends heb gedaan weet ik niet meer. ’s Middags zijn Deb en ik Patrick op gaan halen en zijn we eens naar Kokomo beach geweest. Wat vreemd om daar te zijn als je eigenlijk vrij bent, maar wel eens lekker. Heerlijke zon, geen wolkje, prachtige zee. Kort omgeschreven: PARADISE. Nee, toen wist ik het zeker. Dit is thuis. Ik heb een huis in Nederland waar ik woon, maar hier in Curaçao, dit is mijn thuis. Who knew? Who knew dat het mij zo goed zou bevallen? 

Maandag alweer. Dagen VLIEGEN voorbij. Hebben jullie daar ook last van in Nederland? Ik ben ’s ochtends naar het KLM kantoor geweest om te vragen of ik mijn ticket kon wijzigen, maar HELAAS. Er kon niks aan gedaan worden en als ik een andere datum naar huis wil gaan zou ik een heel nieuw ticket moeten kopen. Balen. Echt verschrikkelijk balen. Het had niet erger kunnen worden. Ik was vastbesloten om niet te janken totdat ik thuis was, maar zodra ik naar buiten stapte rolden de tranen over mijn wangen; ik kon het niet tegenhouden. Mijn avontuur, mijn thuis, mijn leven, mijn eiland moet ik dus écht op 29 juni achter laten. De mensen, het uitgaansleven, de stranden, de cultuur. Mentaal ga ik het heel zwaar krijgen en liever wil ik daar nog niet aan denken. Alleen aan de foto’s kan ik aantonen en een beeld geven aan hoe het is geweest. Maar de beste momenten zullen voor altijd in mijn herinnering blijven. Ja, er gaan nog heel veel tranen vallen want nee, ik wil helemaal niet meer weg. Ja, ’s avonds toen ik een aflevering Grey’s Anatomy had opgezet kwamen de tranen weer. 

Eindelijk eens de avond voor stage niet gaan stappen. Dat voelt ook wel eens goed. Weer een heerlijke dag zonder wolkje aan de lucht. Ook kon ik lekker op tijd weg en was ik half zes thuis. Snel gedoucht en daarna met Patrick bij Starbucks geweest. Ja, sinds Mirjam weg is ben ik daar niet meer geweest en eindelijk heb ik iemand gevonden die wel van koffie houdt! Lekker een dik uur op de banken gezeten en daarna weer naar huis gegaan. 

Zo, dit is mijn blog weer so far. Vandaag weet ik nog niet precies wat ik ga doen. Wat ik wél weet, is dat ik beter mijn hoofd erbij ga houden zodat ik een keer kan onthouden wat ik heb gedaan. Anders is mijn blog zo kaal. 

Hey lieve mensen, 
Ayo and take care. 
Liefs, 
Claud. 

“You can have a house somewhere, but your feeling tells you what your home is”