Things end so you can do it over
Bon dia o bon tardi,
Ik probeerde mijn blog zo lang mogelijk uit te stellen, maar langer kan ik ook niet meer wachten. Ik ben twee maanden thuis en straks leest niemand hem meer. Hopelijk nu wel nog, fingers crossed!
Back in Holland… wat doe ik hier? Buiten mijn opleiding is niks wat me hier houdt. Ik voel me niet op mijn gemak en ik wil weg, zo snel mogelijk. Curaçao was een geweldige ervaring en ik wil er voor de 100% weer terug, maar ik wil ook nog zoveel meer op de wereld verkennen. Maar Nederland, hopelijk, echt HOPELIJK kan ik je over een aantal jaar verlaten.
Mijn reis, dit avontuur, change of lifetime zit er helaas weer op. Mijn laatste weken heb ik meer proberen te genieten dan wat dan ook, maar dat zat niet erg mee. Ik was teveel bezig met afscheid nemen van het eiland waar ik mijn hart heb verloren.
Dy en ik zijn nog naar Sea aquarium geweest en daar hebben we haaien gevoerd, roggen geaaid en eigenlijk alles wat te zien was wel aangeraakt of even opgepakt. Ook hebben we een dolfijnen- en zeeleeuwen show gezien. Ik kon het uiteraard niet laten om een kusje met een dolfijn te nemen en daarbij een foto te laten maken. Echt super lief die beestjes, ik ben er echt helemaal weg van. We zijn nog naar Grote Knip geweest als afsluiting van zijn vakantie en ja het was weer groot feest. We zijn in de bus naar Westpunt gestapt en toen zijn we echt in Westpunt uitgestapt en vanaf daar zijn we ongeveer in twee uur naar Knip gelopen. Sportief of niet? ’s Avonds zijn we bij Martine “Sonny Boy” gaan kijken. Vrijdag hebben Deb en ik Dy afgezet op Hato en zijn vakantie was weer voorbij.
Nu begon ik aan mijn laatste twee weken, dat voelde ontzettend raar. Het was de bedoeling om die avond naar Bermuda te gaan, maar ik had iets te diep in het glaasje gekeken nog voordat we waren vertrokken en toen ben ik maar op tijd naar huis gegaan.
Op Zaterdag stage gehad en ’s avonds had ik enorm veel zin om te stappen, maar laat het dan net die avond zijn dat niemand zin heeft. EN dat ik ook nog eens een paar uur alleen thuis ben en in een leeg huis aankom vanuit werk, terwijl we Full house hadden. Die avond had ik maar Rio the movie gekeken en ’s avonds nog met de huisgenoten wat gepraat en dan toch maar op tijd gaan slapen.
Zondag stond de Blauwe Kamer op de planning. Toch nog nieuwe dingen waar ik naartoe ga in mijn laatste weken! Na een heel eiland tour te hebben gehad in de airco die echt freezing was, waren we toch maar gestopt bij Lagun om te vragen hoe je “ook alweer” bij de Blauwe Kamer kon komen. Erg vriendelijk was die vrouw niet, maar ze legde uit dat je daar via Santa Cruz naartoe kon gaan. O ja en er ging een lampje branden bij onze persoonlijke chauffeur! Gelukkig lag Santa Cruz bijna naast Lagun en waren we daar snel aangekomen. Wat een leuk strand, het straalde iets uit, ontzettend jammer dat ik daar niet eerder was geweest. Daarna zijn we gelopen naar de plaats waar de Blauwe Kamer moest zijn, maar we moesten van rotsen van 2 à 3 meter afspringen. Curaçao heeft me in dat opzicht niet goed gedaan, ik ben een schijtluis geworden en het duurde ook ruim 15 minuten voordat ik er eindelijk in durfde te springen. Daarna zijn we in de Blauwe Kamer gezwommen. Nou, ik zal jullie even uitleggen wat dat is. De Blauwe Kamer is een “grot” waar je in kunt zwemmen en waar je kunt duiken, snorkelen of gewoon langs de kant kunt chillen. Hadden we maar bier meegenomen, dat zou een fijne plaats zijn geweest om de hele dag te kunnen drinken. Na een paar uur hadden we het wel gezien en zijn we weer uit het water de rotsen op geklommen en zijn we bij de Mac gaan eten. Uitgehongerd dat we waren, het vulde echt goed en als toetje een Mc Flurry iets. Ik weet niet meer wat ik had genomen. Rond een uur of zes was ik weer thuis en toen gewoon wat gechilld ofzo. Ik weet het niet meer en daar schaam ik mij voor.
De rest van de week heb ik aan het strand gelegen ofzo? In ieder geval op maandag en woensdag. En o ja, op maandag ben ik gaan uiteten bij een chinees restaurant. Wattt lekker! Och, nu valt opeens alles weer binnen. Woensdag ben ik Debby en Kirk naar Gino geweest om mijn tattoo te laten zetten en ’s avonds zijn we gaan uiteten bij het Waterfort in Punda. Op dinsdag, donderdag, vrijdag en zaterdag had ik stage. Vrijdag avond ben ik naar “What to expect when you’re expecting” geweest. En van tevoren uiteraard Starbucks. Ow ik wist toen al dat ik die zou gaan missen dus moest ik weer een Frapuccino nemen, deze keer probeerde ik de Java Chip. Het smaakt allemaal goed, ik kan niet zeggen dat één er bovenuit springt, wat de keuze altijd weer moeilijk maakt.
Zondag ben ik met Denny (Debby) voor de laatste keer naar Wet&Wild geweest om de geweldige (korte) tijd af te sluiten die we samen hebben meegemaakt. Het was echt een top avond! Een van de leukste uitgaansavonden, deze was er een om nooit te vergeten.
Verder ben ik die week daarop nog naar Brave (film) geweest en het was echt een leuke. En dinsdag na mijn stage ging ik alweer uiteten (jullie lezen écht alleen maar uiteten hè? Dat klopt ook wel, ik heb de laatste twee weken niet meer gekookt, dus de dagen dat ik niet was uiteten at ik niks). We gingen naar El Gaucho $$$. Op woensdag ging ik weer uiteten, deze keer om mijn tijd op het eiland écht af te sluiten. Ik ging naar het Wilhelminaplein, waar ik de allereerste avond ook ben geweest. Ik durf het bijna niet meer te vermelden dat ik was uiteten, volgens mij is het echt belachelijk vaak de afgelopen tijd.
En dan… Of je het wil of niet, of je er tegen wil vechten of niet…. breekt de laatste dag aan. Mijn koffers waren gelukkig wel al grotendeels gepakt. ’s Ochtends heb ik nog wat met Lilian gepraat en daarna ben ik bij Holiday Beach hotel aan het strand gaan liggen. Heerlijke maar verdrietige stranddag. Voor de laatste keer proberen te genieten van de zon, van het strand, deze keer gelukkig warme zee, van het uitzicht, van het land, van de Tango bar, van de mensen. Huilen was het jong, huilen. Gewoon op het strand, het maakte me niet uit. Uiteindelijk ben ik maar naar huis gegaan om me klaar te maken voor de barbecue op de Caracasbaai die avond. Ik wil Martine super erg bedanken dat ze is gekomen en haar zeggen dat het me spijt dat ik niks meer waard was die avond. Martine, dankje voor je cadeau en voor de tijd! Ik heb ervan genoten en hopelijk tot in Nederland! Na nauwelijks iets gegeten te hebben zijn Debby en ik vertrokken en ben ik op tijd gaan slapen.
Máár mijn allerliefste dames en personen, daar is die verschrikkelijke dag waar ik al sinds maanden voor vreesde: vrijdag 29 juni. Met moeite sta ik op en ik probeer mijn tranen binnen te houden. Na de laatste spullen te hebben ingepakt zijn Debby, Hans en ik nog naar de handelskade gereden om een allerlaatste drankje te doen om vervolgens naar Hato te rijden. We moesten alsnog langs thuis, omdat ik in alle haast mijn camera binnen op de tafel had laten liggen. Toen ik definitief op het punt stond om uit mijn huis te vertrekken waar ik een leventje heb opgebouwd, moest ik huilen. En vanaf toen kon ik het niet meer binnen houden, alweer niet. De tranen vloeiden over mijn wangen en het rot gevoel in mijn maag, een brok in mijn keel. Afscheid genomen van Hans en daarna reden Deb en ik voor de laatste keer richting Hato. De rit naar Hato was verschrikkelijk. Ik kon het niet geloven, ik wilde niet geloven dat ik écht moest gaan. Maar dat was het wel.
Op Hato aangekomen was ik iets meer gekalmeerd, maar toen ik in de rij stond om in te checken kwamen de tranen weer. En stewardess kwam aangelopen en vertelde mooie, bemoedigende woorden en toen begonnen Debby en ik nóg harder te huilen. Zij kon ontsnappen om een sigaret te gaan roken en ik bleef daar staan. Na ingecheckt te hebben zijn we nog even een drankje gaan doen op het terrasje ernaast en toen was het tijd om te vertrekken. Debby en ik knuffelen, elkaar aanmoedigen dat we het beide kunnen en dan komt het moment…… dat mijn Boarding Pass weg is! Weggevlogen toen we een drankje deden! Na het huilen liep ik terug naar Debby en toen ik het haar vertelde was het gieren, lachen en brullen! Het leek wel of Curaçao wilde dat ik niet vertrok. Ik moest terug naar de incheckbalie om een nieuwe Boarding Pass te halen en diep in mijn hart hoopte ik dat ik die niet meer zou krijgen, maar helaas. Deze keer ging het afscheid iets makkelijk, maar toen ik eenmaal de trap op was gelopen kwamen de tranen weer die de komende zeven uur niet zouden ophouden.
Na een aantal uur al op de vlucht kwam een stewardess naar me toe en vroeg of alles in orde was en of ze iets voor me kon doen. Ja, graag… maar helaas kon dat niet dus ik hield mijn mond. Drie uur van de hele vlucht heb ik geprobeerd te slapen. De rest was, ja alweer, huilen.
Lieve Debby, dankjewel voor de geweldige tijd, ik geef veel om je en ik hoop dat alles op zijn pootjes terechtkomt, je weet zelf wel waar ik het over heb. Als je terug bent, kom ik je zo snel mogelijk opzoeken om je dood te knuffelen en om samen weer te huilen. Ik ben dankbaar dat ik je heb mogen leren kennen en dat ik het vanaf de dag dat jij aankwam het al meteen goed met je kon vinden. We hebben gelachen, gebruld, gemauwt, gehuild. Je bent mijn Denny dushi ♥
Lieve mensen, volgend jaar is weer een nieuwe stage periode en dan hoop ik dat ik weer mijn lezers terug zal krijgen. En stiekem is het helemaal niet zo erg om weer lekker met mijn vrienden te zijn. Ik geniet er in ieder geval erg veel van. ♥♥♥
Bedankt trouwe lezers!
Dikke kus en heel veel liefs,
Claud
XOXO
“I’m about to graduate high school and go off to college – but sometimes I wonder what it would be like to just quit school and travel the world. I think I would learn more that way.”