The country of the smile. (Dutch)

Mingalawa lieve mensen aan de andere van de wereld. Hoe gaat het met jullie? Ik hoorde dat het op enkele plaatsen in Nederland sneeuwde afgelopen week, jammer! Momenteel zit ik alweer in het vliegtuig naar Bangkok en heb ik al een geweldige week achter de rug. Vandaar dat het nu ook tijd is dat jullie weten wat wij allemaal hebben gedaan. Na ruim een half jaar gewacht te hebben begon de reis afgelopen zondag naar een voor mij nieuw, onbekend continent, namelijk Azië. De vlucht naar Singapore duurde, volgens mij, ongeveer 12 uur. Ik moet toegeven dat ik opgelucht was toen we veilig geland waren. De vlucht vervolgde naar Yangon, Myanmar, wat ook nog ruim drie uur duurde. Het is een lange reis en ontzettend vermoeiend. Nadat we in het hotel waren aangekomen, hadden we een uur de tijd om even te douchen en ons klaar te maken voor het programma. We hebben eerst het Myanmar Tourism Federation-iets bezocht, waar we, samen met Toerisme studenten van Yangon University, een meeting hadden met de manager van Toerisme en Hotels. Het was wel bijzonder om andere studenten te leren kennen. Ze waren beleefd en lachten allemaal, maar sociaal zijn ze nog niet erg sterk tegenover anderen; iedereen van NHTV had hetzelfde gesprek met elke student van YU.

Na de meeting zijn we naar één van de bekendste, alsniet de bekendste, attractie van Myanmar geweest: Shwedagon Pagoda. Het is een prachtige, goude boedhistische tempel, zomaar midden in de stad op een 50 meter hoge berg. Shwedagon Pagoda is zelfs indrukwekkend voor niet-boedhisten. Vanaf het begin van de toer tot aan het einde had ik een gevoel die ik niet kan uitleggen. Het was zo overweldigend. Kippenvel, een brok in mijn keel en tranen tegen houden; niet van verdriet, maar meer van geluk. Ik kan het niet precies uitleggen. Op dat moment had ik toch wel mijn hart verloren aan dit land. Na zonsondergang waren we vertrokken om eindelijk te eten in China Town. Myanmar cuisine is absoluut niet mijn favoriet. Het ruikt overal heel naar, en de eetlust wordt daar niet mee bevredigd. Na een klein hapje te hebben gegeten, zijn we met de taxi terug gegaan naar het hotel en ben ik gaan slapen. Met een jetlag. Nee. Ik ben blij dat ik ten minste een klein aantal uur aan slaap heb gehad, de rest zal wel loslopen.

De volgende ochtend was het wel vroeg opstaan. We hadden weer een vol programma gepland. Eerst hebben we ons uitgecheckt en daarna hebben we een wandeling gemaakt over de markt. Downtown. Vissen die nog leefden, kippen met hoofden en poten, fruit, en allemaal naast een bijna vuilnisbelt. Begrijp me niet verkeerd, maar als toerist én local kan het niet gezond zijn om daar iets te kopen. Het is wel mooi om te zijn dat ontzettend veel inwoners van Myanmar vanaf vroeg in de ochtend al buiten zijn en daar de hele dag zijn; het is een land waar vooral buiten wordt geleefd. Naast taxi's zijn fietsen ook een populair vervoersmiddel binnen de stad. Het is eigenlijk een blik en dood op wielen, maar wel een hele ervaring om door het chaotische verkeer vervoerd te worden door locals. Zo zijn we langs de rivier naar een meeting gereden. Pamelo, een bedrijf dat gerund word door een Duitse vrouw, helpt de souvenirs van de lokale bevolking te verkopen door dingen te bestellen en allemaal in de shop neer te zetten zodat de toeristen niet van het naar haar worden gestuurd en weten waar ze moeten zijn. We zijn tijdens die meeting ook achter dingen gekomen over het land zelf; het veranderd ongelofelijk snel. Een jaar geleden reden en weinig auto's en dat is nu helemaal veranderd; het verkeerd is zo chaotisch als in Dehli, om maar een voorbeeld te noemen. Wat wel al bekend was, is dat buitenlandse simkaarten geblokkeerd zijn in het land. Alleen in hotels of restaurants kunnen toeristen verbinding maken met de buitenwereld. Gelukkig heeft elk hotel gratis WiFi. Maar niet alleen toeristen hebben problemen met simkaarten, ook de locals. Zij betaalden nog geen half jaar geleden 600 US$ voor één simkaart. Sinds enkele maanden is de prijs gezakt naar 100 tot 125 US$, wat nog steeds absurd is, terwijl een smartphone rond de 200 US$ kost. Volgens mij gaat hier iets mis. Maar gezien de toestand van het land, gaan ze met grote stappen vooruit na de geïsoleerde jaren.

Ergens rond de middaguren waren we naar een andere markt gelopen waar een paar uur vrije tijd hadden. Uiteraard was iedereen nog steeds moe van de reis, het drukke programma en de jetlag die je er gratis nog bij krijgt. De mensen zijn hier wel wat vreemd; respectvol maar vreemd. Mij overkwam tijdens de hele reis in Myanmar een vervelende opmerking; ik ben dik. Ja, dat wordt, als je niet standaard 1.40m bent en meer dan 40 kilo weegt. Haha, dat is misschien wel wat gelogen, maar het is vervelend om te horen. Voordat Birmezen gaan reizen, hoop ik dat zij zich ook informeren over andere culturen en wat wel en niet kan en zich dan aanpassen. In Nederland zou ik ze namelijk een aai over de bol geven als me dat zou overkomen. Maar goed, die mensen weten niet beter dan dun en klein en beginnen nu pas in aanraking te komen met intercontinentale toeristen. Ja, ik geef volmondig toe dat er sprake is van een cultuurshock. Nu waren we best vroeg terug in het hotel, want we moesten ons nog douchen voordat we zouden vertrekken naar Bagan. De reis duurde een hele nacht. We kwamen 's ochtends, nog altijd donker, aan op het lokale busstation, wat vergeleken met Yangon ontzettend stoffig was. Hier stapten we over op een andere bus die ons naar het hotel bracht. Gelukkig duurde de reis maar een klein half uur en een bonus was dat we alvast van de tempels konden genieten. Enkele kamers waren al klaar bij aankomst en hadden we twee uur de tijd om ons klaar te maken voordat de dag zou beginnen. Eerst hadden we koffie gedronken in een lokaal buitencafétje en vervolgens zijn we twee tempels gaan bezoeken. Iedereen was uiteraard uitgeput van de hele reis tot nu toe, dus niemand kon zijn aandacht er optimaal bijhouden. In plaats van vier tempels bezocht te hebben, zijn we er maar bij twee geweest en daarna zijn we héérlijk gaan eten bij "The Green Elephant". Na twee dagen nauwelijks iets gegeten te hebben was dit overheerlijk. Daarna zijn we terug gegaan naar het hotel en hadden we een aantal vrije uren te besteden aan het zwembad. 's Avonds is onze gids ons weer op komen halen en zijn we de zonsondergang op een tempel gaan bekijken. Prachtig! Meer kan er niet gezegd worden.

Voor donderdag hadden we eigenlijk fietsen geregeld, maar uiteindelijk heb ik besloten om een e-bike te huren; in Nederland mag ik niet scooteren, maar hier wel. Dan moet ik daar gebruik van maken, niet? Na twee meetings, één bij een hotel en de andere bij een tempel in oud-bagan, kregen we te horen dat we de rest van de dag zelf mochten invullen. Samen met Tamara en Leanne ben ik nog twee tempels gaan bezoeken. Het uitzicht was, zoals bij de vorige keren, alweer adembenemend. Vanaf de top zagen we in de verte ook bergen, dus hebben we spontaan besloten om daar naartoe te rijden en een kijkje te nemen. De reis met de e-bike naar de bergen duurde ongeveer 2 uur en we zijn onderweg nog gestopt om water te kopen. Toen we aangekomen waren, werden wij door een lokale onverstaanbare bevolking uitgenodigd om iets te drinken en een traditioneel gerecht te proeven. Een half uur later zijn we de berg op gelopen en hebben we de pagoda bezocht en onderling een hele fotoshoot gehouden met een prachtig uitzicht over heel Bagan. Voor zonsondergang zijn we met mensen mee gelift naar beneden en zijn we aan onze reis terug begonnen. Deze zou niet zo spoedig voorlopen als de heenreis, omdat mijn accu al ver leeg was. We zijn gelukkig nog tot redelijk dichtbij gekomen, maar toen kregen Tamara en Leanne een klapband en moesten we alsnog stoppen. We stonden midden op de weg, geen telefoonverbinding, zonder enige kennis van de taal op een donkere, onverlicht weg tussen de bomen. Gelukkig is het volk ontzettend vriendelijk en behulpzaam en heb je hier niks te vrezen. Een man was gestopt, heeft het verhuurbedrijf gebeld en is weer door gereden. Nadat we eindelijk thuis waren gekomen, zijn we nog wat gaan eten en daarna gaan slapen. Vrijdag, de laatste dag alweer in het prachtige land. Niemand van de groep was klaar om te vertrekken en iedereen wilde nog een paar dagen langer blijven. Gelukkig hadden we nu, na weer twee meetings, weer een vrije namiddag en avond. Direct na de laatste meeting zijn we met een groep naar de rivier gereden en hebben we een boottocht gedaan bij zonsondergang. Gewoon, omdat het kan. Daarna zijn we buiten de deur gaan eten. Het heeft niet te lang geduurt, want de koffers moesten nog worden ingepakt. En omdat ik zo'n lief huisgenootje ben, heb ik ook het koffer van mijn roomie Linda meteen ingepakt, omdat het arme kind al een aantal dagen met koorts in bed lag. Vanaf aankomst in Bangkok tot ergens bij nieuwe gebeurtenissen in Koh Samui zal ik jullie in een nieuwe blog informeren. Eerst moeten de dagen nog geleefd worden! 

Dada, Claudia.

"Myanmar. Let the journey begin."