Don't you wanna stay?

Bon nochi lieve mensen, 

Het is alweer een tijd geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven en ik vind dat het nu echt weer tijd is om iets te schrijven. Helaas weet ik niet meer wat ik heb gedaan op welke dagen, dus ik zal de dingen die ik me nog herinner beschrijven en er iets leuks van proberen te maken. Herinneren jullie je nog dat ik op het einde van mijn vorige blog schreef dat ik mijn hoofd erbij moest houden over wat ik heb gedaan? Nou, excuseer me, dat is niet gelukt. 

25 mei was het tijd om Dy op te halen van Hato airport! Deb had ik lief aangekeken en zij vond het geen probleem om te rijden. ’s Avonds zijn we bij de Buren gaan uiteten en hebben we fijn bijgepraat over van alles en nog wat. 

De mooiste commerciële stranden moeten gezien worden dus zijn we begonnen met de stranden Jan Thiel (ja, eigenlijk was het Papagayo beach). Zolang er maar zee is en zon en vooral géén schaduw dan is eigenlijk alles goed. Cabana beach (Mambo beach) mag hier ook niet aan ontbreken. Deze stranden zijn lekker goed bereikbaar met het openbaar vervoer. Het is echt vervelend als je hier geen rijbewijs hebt, want de lokale stranden hebben nét iets meer en laat deze juist afgelegen zijn en lastig bereikbaar. 

HAK OP DE TAK! 

Eindelijk heb ik de foto’s van de make-over gekregen en velen van jullie zullen deze wel al gezien hebben op facebook. Ik kon niet wachten om deze alvast te posten. Ik vind het nog steeds bijzonder om te zien dat het zo’n stoer koppie is met zo’n killer heels. 

Afgelopen vrijdag, 8 juni, heb ik Dy zijn verjaardagskado gegeven. Het was heel vroeg de veren uit, terwijl we de avond van tevoren zijn gaan stappen bij Tu Tu Tango met Martine en Debby. Een beetje chagrijnige Dy die niet weet wat gaat gebeuren en eigenlijk verwacht dat we naar Sea Aquarium gaan snapt niet waarvoor we om 5 uur op moeten staan. Ja, ik moet eerlijk zeggen dat het mij wel wat irriteerde want ik had het iedereen (letterlijk iedereen behalve Dy) verteld wat ik ging doen en was er super enthousiast over en dan wordt er niet meegewerkt. Sip kon je het ook wel noemen. Om 6 uur werken we opgehaald met de taxi en toen vertelde ik wat de bedoeling was en direct was zijn stemming omgeslagen. Eindelijk een lach op zijn gezicht en zo gingen we een super dag KLEIN CURAÇAO tegemoet met de Mermaid. Wat een top onbewoond eilandje! Een prachtig bounty strand en heerlijk weer; geen wolkje aan de lucht. Ontbijt, drinken, strandbedjes, uitgebreide BBQ zat bij deze excursie inbegrepen. Toen het tijd was om te vertrekken was in een bad mood. Op de boot heb ik regelmatig naar de horizon gestaard en een traantje weg gepinkt. Terug aangekomen op het Spaanse Water werden we weer opgehaald door de taxi en toen hebben wij ons laten afzetten in punda en zijn we naar Starbucks geweest om de dag mooi af te sluiten. Ja, ergens in mijn laatste twee weken ga ik dit zeker nog een keer doen. 

Om eerlijk te zijn heb ik niet zoveel behoefte om te vertellen wat ik allemaal gedaan heb. Ik heb behoefte om te vertellen hoe ik Curaçao ervaar en hoe ik me hier voel en wat het met me heeft gedaan en nog steeds doet. Maar dan bedenk ik me weer; kan dit? Of moet ik dat bewaren voor mijn allerlaatste blog? Het kan toch ook allebei? Nee, hoe graag ik nu al een verdrietige blog wil gaan schrijven, ik ga het uitstellen. Het kán nu nog niet. Huilen is iets voor het allerlaatste moment en dat ga ik ook zo lang mogelijk proberen uit te stellen. 

Nog een kleine drie weken en dan ben ik weer terug in Nederland. Jeetje, de tijd is voorbij GEVLOGEN, ja in HOOFDLETTERS. 

Dushi’s, sorry voor deze korte blog. Ik probeer een betere te schrijven voor de volgende keer. 

Liefs, 

“Paint me a Birmingham, make it look just the way I planned”